ಸಂಚಾರಿ ವಿಜಯ್ ಬರೆದಿದ್ದಾರೆ…

ಸಂಚಾರಿ ವಿಜಯ್ ಅದ್ಭುತ ನಟ. ನಟನೆಗೆ ರಾಷ್ಟ್ರ ಪ್ರಶಸ್ತಿ ಪಡೆದು, ಕರ್ನಾಟಕದ ಹಿರಿಮೆಯನ್ನು ಹೆಚ್ಚಿಸಿದವರು. ಇಂಥಾ ಪ್ರತಿಭಾವಂತ ನಟನನ್ನು ಅಣ್ಣಾವ್ರು ನೋಡಿದ್ದಿದ್ದರೆ ಅದೆಷ್ಟು ಖುಷಿ ಪಡುತ್ತಿದ್ದರೋ? ಸ್ವತಃ ಸಂಚಾರಿ ವಿಜಯ್ ರಾಜ್ ಅವರನ್ನು ಕಾಣಲು ಸಾಕಷ್ಟು ಪ್ರಯತ್ನ ಮಾಡಿದ್ದರು. ಅದರ ಬಗ್ಗೆ ವಿಜಯ್ ಅವರೇ ಬರೆದಿದ್ದಾರೆ ಓದಿ…

ಸುಮಾರು ಇಪ್ಪತ್ತೈದು ವರ್ಷಗಳ ಹಿಂದಿನ ನೆನಪು. ಡಾ. ರಾಜಕುಮಾರ್ ಎಂಬ ಕನ್ನಡಿಗರ ಆರಾಧ್ಯದೈವ ಕಡೂರಿಗೆ ಬರುವರೆಂಬ ಸುದ್ದಿ ನಮ್ಮ ಜಿಲ್ಲೆಯಾದ್ಯಂತ ಹಬ್ಬಿತ್ತು. ನಮ್ಮ ತಂದೆಯೂ ಕೂಡ ಅವರ ಅಭಿಮಾನಿಯಾಗಿದ್ದರು. ಚಿಕ್ಕಂದಿನಿಂದಲೂ ಪಂಚನಹಳ್ಳಿಯಲ್ಲಿ ಇದ್ದ ಒಂದೇ ಒಂದು ಟೆಂಟಲ್ಲಿ ಅವರ ಸಿನಿಮಾಗಳನ್ನು ತೋರಿಸಿ ಅವರು ನಡೆದುಬಂದ ಕಷ್ಟದ ಹಾದಿಗಳನ್ನು ಹೇಳಿ, ಅವರಂತೆ ನೀವು ಆಗಿ ಎಂದು ಪ್ರೇರೆಪಿಸಿದ್ದೂ ಉಂಟು. ಹೀಗೆ ಅವರು ನಮ್ಮೂರಿಗೆ ಬರುವ ದಿನದ ಹಿಂದಿನ ರಾತ್ರಿಯೆಲ್ಲಾ ಅವರನ್ನು ನೇರವಾಗಿ ನೋಡುವುದನ್ನು ನೆನಪಿಸಿಕೊಂಡು ಪುಳಕಿತನಾಗಿದ್ದೆ. ಬೆಳಗ್ಗೆ ಎದ್ದವನೇ ಅರ್ಧಂಬರ್ಧ  ಕೈಕಾಲು ಮುಖ ತೊಳೆದು ಅಮ್ಮ ’ತಿಂಡಿ ತಿನ್ನೋ ವಿಜಿ’ ಅಂದ್ರೂ ಕೇಳದೆ ಅಪ್ಪಾಜಿಯ ಕೈಹಿಡಿದು ಬಸ್ ನಿಲ್ದಾಣದ ಕಡೆ ಓಡಿಯೇಬಿಟ್ಟೆ.

ನಮ್ಮೂರಲ್ಲಿ ಆಗೆಲ್ಲಾ ಬೆಳಿಗ್ಗೆ ಒಂದು, ಮಧ್ಯಾಹ್ನ ಒಂದು, ರಾತ್ರಿ ಒಂದು ಬಸ್ ಬಿಟ್ಟರೆ ಬೇರೆ ಸಮಯಕ್ಕೆ ಹಾಲಿನ ಲಾರಿಯನ್ನೋ ಇಲ್ಲ ಸಾರಾಯಿ ಪ್ಯಾಕೆಟ್ ಹೊತ್ತು ತರುತ್ತಿದ್ದ ಲಾರಿಯನ್ನೋ ಕಾಯಬೇಕಿತ್ತು. ಬೆಳಗ್ಗೆ ೬.೪೫ಕ್ಕೆ ಬಂದ ಬಸ್ಸು ಆಗಲೇ ಜನರಿಂದ ತುಂಬಿ ತುಳುಕಾಡುತ್ತಿತ್ತು. ಕೈ ಅಡ್ಡ ಹಾಕೋದಿರ್ಲಿ ಅಡ್ಡಡ್ಡ ಮಲಗಿದ್ರೂ ಅದು ನಿಲ್ಲೋ ಸೂಚನೆ ಕಾಣಿಸಲೇ ಇಲ್ಲ. ದೂರದಲ್ಲಿ ಮುಂದೆ ನಿಲ್ಲಿಸಬಹುದು ಅಂತ ಹಿಂದೆ ಓಡಿದ್ದಷ್ಟೇ ಬಂತು ಕೊನೆಗೂ ಬಸ್ ನಿಲ್ಲಲೇ ಇಲ್ಲ. ನಿರಾಸೆಯಿಂದ ವಾಪಸ್ ಬಂದು ಏನು ಮಾಡುವುದು ಅಂತ ಯೋಚಿಸುತ್ತಿರುವಾಗಲೇ ನಮ್ಮಪ್ಪಾಜಿ ‘ನಡಿ ನಡಕೊಂಡೆ ಹೋಗೋಣ ಅಂದ್ರು’ ನಮ್ಮೂರಿಂದ ಕಡೂರಿಗೆ ಸುಮಾರು ೩೫ ರಿಂದ ೪೦ಕಿ.ಮೀ ದೂರ. ಸರಿ ಏನಾದರು ಆಗಲಿ ಅಣ್ಣಾವ್ರನ್ನ ನೋಡಲೇಬೇಕು ಅಂತ ಹೊರಟೇಬಿಟ್ಟೆವು. ಸರಿ ಸುಮಾರು ೨-೩ಕಿ.ಮೀ ಕ್ರಮಿಸಿದ್ದೆವು. ಅಷ್ಟೊತ್ತಿಗೆ ೪೦೭ ಗಾಡಿಯೊಂದು ಬಂತು. ಇದನ್ನ ಬಿಡಲೇಬಾರದು ಅಂತ ಹಿಂದೆ ಜೋತು ಬಿದ್ದೇ ಬಿಟ್ಟೆವು. ಹಾಗೂ ಹೀಗೂ ಹೊಡೆದಾಡಿ ಬಡಿದಾಡಿ ಕಡೂರು ತಲುಪಿದಾಗ ೯ರ ಆಸುಪಾಸು ಆಗಿತ್ತು. ಇಳಿದವರೇ ಬೀರೂರು ಮಾರ್ಗದಲ್ಲಿರುವ ರಂಗಮಂದಿರದ ಮೈದಾನದ ಕಡೆ ಓಡಿದೆವು. ಆಗಲೇ ಅಭಿಮಾನಿಗಳು ಮೈದಾನದ ಕಡೆ ಝರಿಯಂತೆ ಹರಿಯತೊಡಗಿದ್ದರು. ನಾವು ಅವರಜೊತೆ ತಳ್ಳಾಡಿಕೊಂಡು ಮೈದಾನದ ಮಧ್ಯಭಾಗಕ್ಕೆ ಸೇರಿಕೊಂಡೆವು. ಅಣ್ಣಾವ್ರು ಈಗ ಬರ್ತಾರೆ ಆಗ ಬರ್ತಾರೆ ಅಂತ ಕಾದಿದ್ದೆ ಕಾದಿದ್ದು ಅಣ್ಣಾವ್ರು ಬರಲೇ ಇಲ್ಲ. ನೆತ್ತಿಯ ಮೇಲೆ ಬಿಸಿಲು ಸುಡುತ್ತಿದ್ದರೂ ಯಾರೊಬ್ಬರೂ ಸ್ವಲ್ಪವೂ ಅಲುಗಾಡದೆ  ನೆಲದಮೇಲೆ ಜಾಂಡಾ ಊರಿಬಿಟ್ಟಿದ್ದರು. ಒಂದು ಬಂದರೂ ಇಲ್ಲಾ ಎರೆಡು ಬಂದರೂ ಇಲ್ಲಾ ಸ್ವಲ್ಪವೂ ಮಿಸುಕಾಡಲು ಬಿಡಲಿಲ್ಲ ಜನ. ಜಾಗ ಬಿಟ್ಟರೆ ಕೆಟ್ಟೆವು ಅಂತಾ ಎಲ್ಲವನ್ನು ತಡೆದುಕೊಂಡೇ ಕೂತೆವು. ಮಧ್ಯಾಹ್ನ ಎರೆಡು ಗಂಟೆಯಾಯ್ತು ಮೂರು ಗಂಟೆಯಾಯ್ತು, ಅಣ್ಣಾವ್ರು ಬರುವುದೇ ಇಲ್ಲವೇನೋ ಅವರನ್ನು ನೋಡುವ ಭಾಗ್ಯ ಇಲ್ಲವೇನೋ ಅನ್ನಿಸೋಕೆ ಶುರುವಾಯ್ತು. ಅಷ್ಟೊತ್ತಿಗೆ ಆಗಸದಲ್ಲಿ ಹೆಲಿಕ್ಯಾಪ್ಟರ್ ಒಂದು ಬರ್ರೋ ಅಂತಾ ಸದ್ದು ಮಾಡ್ತಾ ಸಾಗಿತು. ಅಲ್ಲಿದ್ದ ಆಯೋಜಕರು ಮೈಕಿನಲ್ಲಿ ’ಅಣ್ಣಾವ್ರು ಇನ್ನೇನು ಬಂದೆ ಬಿಟ್ಟರು’ ಅಂತಾ ಹೇಳಿದ್ದೇ ತಡ ಜನ ಒಂದೇ ಸಮನೆ ಧೂಳೆಬ್ಬಿಸ್ಕೊಂಡು ಜೈಕಾರ ಹಾಕೋಕೆ ಶುರು ಮಾಡಿದ್ರು. ಆದರೂ ಅಣ್ಣಾವ್ರು ಬರೋ ಸೂಚನೆಯೇ ಕಾಣಲಿಲ್ಲ. ಮುಖ ಸಪ್ಪಗೆ ಮಾಡಿಕೊಂಡು ಮತ್ತೆ ಅದೇ ಜಾಗದಲ್ಲಿ ಕಾಯುತ್ತ ಕುಳಿತೆವು. ಅವರನ್ನ ನೋಡುವ ಕಾತುರದಲ್ಲಿ ಹಸಿವೇ ಮರೆತು ಹೋಗಿತ್ತು.

ಅದಾಗಿ ಸ್ವಲ್ಪ ಹೊತ್ತಿಗೆ ದೂರದಲ್ಲಿ ಡೊಳ್ಳು, ವೀರಗಾಸೆ ಬಡಿತದ ಶಬ್ದಗಳು  ಜನರ ಕಿವಿಗೆ ಬಿದ್ದಿದ್ದೇ ಬಿದ್ದಿದ್ದು ಎಲ್ಲರಿಗೂ ಅಣ್ಣಾವ್ರು ಬಂದ್ರು ಅನ್ನೋ ಸುಳಿವು ಸಿಕ್ತು. ‘ದೂರದಲ್ಲಿ ತೆರೆದ ಜೀಪಿನಲ್ಲಿ ಅಭಿಮಾನಿಗಳ ಕಡೆ ಕೈಬೀಸುತ್ತ ವೇದಿಕೆ ಕಡೆಗೆ ಬರ್ತಾ ಇದ್ದಾರೆ’ ಅಂತಾ ಮತ್ತೆ ಮೈಕಿನಲ್ಲಿ ಹೇಳಿದರು. ನಮಗೋ ಇನ್ನೇನು ಅಣ್ಣಾವ್ರನ್ನು ಕಣ್ತುಂಬಿಕೊಳ್ಳೋ ಸಮಯ ಬಂತು ಅಂದುಕೊಂಡು ತುಂಬಾ ಎತ್ತರದ ವೇದಿಕೆಯ ಕಡೆ ಒಂದೇ ಸಮನೆ ಬಿಟ್ಟೂ ಬಿಡದೆ ಕಣ್ಣು ನೆಟ್ಟಿದ್ದೆವು. ಅದಾಗಲೇ ವೇದಿಕೆ ತುಂಬಾ ರಾಜಕಾರಣಿಗಳು ಅಭಿಮಾನಿ ಸಂಘದ ಅಧ್ಯಕ್ಷರು ಇನ್ನೂ ಹಲವಾರು ಗಣ್ಯರು ಅಣ್ಣಾವ್ರನ್ನು ಬರಮಾಡಿಕೊಳ್ಳಲು ತುದಿಗಾಲಲ್ಲಿ ನಿಂತಿದ್ದರು. ಆ ಕ್ಷಣ ಬಂದೇ ಬಿಟ್ಟಿತು. ‘ಹುಟ್ಟಿದರೆ ಕನ್ನಡ ನಾಡಲ್ಲಿ ಹುಟ್ಟಬೇಕು’ ಹಾಡು ಕಿವಿ ತುಂಬಿಕೊಳ್ತಿತ್ತು. ಅಭಿಮಾನಿಗಳ ಸಂತೋಷಕ್ಕೆ ಪಾರವೇ ಇರಲಿಲ್ಲ ಘೋಷಣೆಗಳು ಮುಗಿಲು ಮುಟ್ಟಿದವು, ಯಾವಾಗ ಜನ ಜೈಕಾರ ಹಾಕುತ್ತಾ ಕೂತ ಜಾಗದಿಂದ ಎದ್ದರೋ ಧೂಳು ಇಡೀ ಮೈದಾನವನ್ನೇ ತುಂಬಿಕೊಳ್ಳೋಕೆ ಶುರುವಾಯ್ತು.

ಅಣ್ಣಾವ್ರು ಆಯೋಜಕರ ಮಧ್ಯದಿಂದ ವೇದಿಕೆಯ ಮೇಲೆ ಬಂದೇ ಬಿಟ್ಟರು. ಶುಭ್ರ ಬಿಳಿ ಪಂಚೆ ಬಿಳಿ ಅಂಗಿಯನ್ನು ತೊಟ್ಟಿದ್ದ ಧ್ರುವತಾರೆ ವೇದಿಕೆಯ ಮಧ್ಯಭಾಗದಲ್ಲಿ ಹಗಲಲ್ಲೂ ನಕ್ಷತ್ರದ ಹಾಗೆ ಮಿನುಗತೊಡಗಿದರು. ನಾನು ಕುಣಿದು ಕುಪ್ಪಳಿಸಿ ಅಣ್ಣಾವ್ರನ್ನ ನೋಡಬೇಕು ಅಂತಾ ಜಿಗಿದಾಡಿದೆ. ಎಷ್ಟೇ ಜಿಗಿದರು ಧೂಳು ತುಂಬಿದ್ದ ಮೈದಾನದ ಆ ಜನ ಜಂಗುಳಿಯಲ್ಲಿ ಅಣ್ಣಾವ್ರನ್ನು ನೋಡೋಕೆ ಆಗಲೇ ಇಲ್ಲ. ನಮ್ಮ ಅಪ್ಪಾಜಿಯವರು ಹೆಗಲಮೇಲೆ ಹೊತ್ತುಕೊಳ್ಳಲು ಹರಸಾಹಸ ಪಟ್ಟರೂ ಅದು ಸಾಧ್ಯವಾಗಲೇ ಇಲ್ಲ. ಅವರು ವೇದಿಕೆಯ ಮೇಲೆ ಇದ್ದಷ್ಟು ಹೊತ್ತು ಕೆಳಗೆ ನಿಂತಿದ್ದ ಅಭಿಮಾನಿಗಳ ಜೈಕಾರ ಕೇಳಿಸ್ತೇ ವಿನಃ ಅವರ ಮಾತುಗಳನ್ನಾಗಲಿ, ಅವರನ್ನು ನೋಡುವುದಾಗಲಿ ಆಗಲೇ ಇಲ್ಲ. ಬಹಳ ಬೇಜಾರಾಯ್ತು. ಅಪ್ಪಾಜಿ ನನ್ನ ಸಮಾಧಾನ ಮಾಡಿ ’ಇರ್ಲಿ ಬಿಡು ಇನ್ನೊಂದ್ಸರಿ ಯಾವಾಗಲಾದ್ರೂ ಇನ್ನೂ ಹತ್ತಿರದಿಂದ ತೋರಿಸ್ತೀನಿ’ ಅಂತಾ ಸಮಾಧಾನ ಮಾಡಿ  ಹತ್ತಿರದ ಹೋಟೆಲೊಂದರಲ್ಲಿ ತಿಂಡಿ ತಿನ್ನಿಸಿ ನಮ್ಮೂರಿಗಿದ್ದ ಕೊನೆಯ ಬಸ್ಸನ್ನು ಹತ್ತಿಸ್ಕೊಂಡು ಮನೆಗೆ ಕರೆದುಕೊಂಡು ಬಂದರು. ಅದಾಗಿ ಎಷ್ಟೋ ವರ್ಷಗಳನಂತರ ಬೆಂಗಳೂರಿಗೆ ಬಂದಮೇಲೂ ನನ್ನ ಆಟೋ ಸ್ನೇಹಿತರನ್ನು ಕಟ್ಟಿಕೊಂಡು ಹತ್ತಾರು ದಿನ ಸದಾಶಿವ ನಗರದ ಅಣ್ಣಾವ್ರ ಮನೆಯ ಹಿಂದೆ  ಮುಂದೆ ಕಳ್ಳರ ಹಾಗೆ ಸುತ್ತಿದೆ. ಎಲ್ಲಾದರೂ ಕಾಣಿಸಿಯಾರೇನೋ ಅನ್ನೋ ಆಸೆಯಿಂದ. ಆದರೂ ಆರಾಧ್ಯದೇವರನ್ನು ಕಾಣಲು ಸಾಧ್ಯವಾಗಲೇ ಇಲ್ಲ.

ಅವರನ್ನು ನೋಡಲೇ ಬೇಕು ಅನ್ನೋ ಮಹದಾಸೆ  ಕೊನೆಗೂ ನೆರವೇರಲೇ ಇಲ್ಲ. ಆದರೆ ಅವರ ಆದರ್ಶಗಳು ಇಂದಿಗೂ ನನ್ನ ಮನಸ್ಸಲ್ಲಿ ಶಾಶ್ವತವಾಗಿ ಉಳಿದಿವೆ. ಇಂದು ಅವರ ಹುಟ್ಟಿದ ದಿನ ಅವರು ಎಂದಿಗೂ ನಮ್ಮ ನಡುವೆ ಅಜರಾಮರ. ಹಾಗೆಯೇ ಡಾ.ವಿಷ್ಣುವರ್ಧನ್ ಸರ್ ಅವರನ್ನು  ನೋಡಲು ಹೋದ ಅನುಭವವನ್ನು ಅವರ ಹುಟ್ಟು ಹಬ್ಬದ ದಿನದಂದು ಹಂಚಿಕೊಳ್ಳುವೆ.

ನಿಮ್ಮ ಸಂಚಾರಿ ವಿಜಯ್